Relativeren
Als het regent ben ik tevreden dat het niet stormt. Als het stormt denk ik 'het zal wel over gaan'. Als de mussen van het dak vallen van de hitte word ik niet verdrietig en raap ze niet op om ze terug te gooien. 'Een mus die van het dak valt moet dat zelf weten' denk ik. Als ik vleugels had zou ik nooit van een dak vallen. Voor mij is het goede nieuws al als er geen nieuws is. Maar dat ik me nooit ergens over erger is ook niet waar.
ERGERNISSEN Zo heb ik een afschuwelijke hekel aan de telefoon, erger me aan domme vragen en waar ik dus logischerwijs helemaal kregelig van word zijn domme vragen via de telefoon. Verder heb ik een hekel aan domme duiven en een nog grotere hekel aan domme duiven op mijn hok. Kan je je voorstellen hoe ik dacht over die man die belde om jongen 'van die prachtige bonte' die hij hier gezien had? Want dat is zo'n domme duif op mijn hok. Wat in duivensport telt zijn prachtige uitslagen, geen prachtige duiven. En wat uitslagen betreft was die bonte het grootste onbenul dat ik ooit gehad heb. En geloof me, ik heb al wat onbenullen van duiven gehad. 'Ik zal over die bonte eens schrijven in De Duif ' zei ik. 'In welke Duif?' Jeetje. 'In welke Duif?' Wat had ik nu voor een oen aan de lijn. 'Ik had gedacht in De Duif die handelt over tafelmanieren voor meikevers' zei ik licht ironisch maar wel bijna brakend terwijl er iets door me heen ging van 'hoe lang ga ik dit gesprek aankunnen?' Want de enige energiebron die ik bij domme vragen over domme duiven via de telefoon heb is de moed in mijn schoenen.
OEN Donna heette die beller. En mensen die Donna heten ontwijk ik in de mate van het mogelijke. Voor mij is Donna om God weet wat voor reden synoniem met dom. Misschien komt het door MAdonna. U weet wel dat blondje met geen enkel lichaamsdeel òver dat we niet tot in den treuren op het scherm gezien hebben en die er soms voor kiest een plaat uit te brengen wat ook een manier is om aandacht te trekken. Niet dat ik Madonna ooit ontmoet heb of dat er plannen zijn in die richting, tenzij ze er voor zou betalen uiteraard, waar het om gaat is dat mensen die Donna heten op mijn zenuwen werken en ik die voor geen meter vertrouw. 'Het zit zo' zei Donna en in gedachten zag ik hem zijn bril afdoen alsof wat hij nù ging zeggen pas echt belangrijk was. Ik pakte een sigaret want als iets belangrijk dreigt te worden pak ik altijd een sigaret. 'Het zit zo,' herhaalde hij: 'de goede komen van de goede'. 'Vind je?' zei ik, en toen 'och laat maar' daarmee de beroemde woorden van Di Fatigo citerend. Ik had er gewoon geen zin meer in. Ik wenkte mijn zoon, gaf hem de hoorn en de opdracht van tijd tot tijd 'oké' te zeggen dan zou het geluid aan de andere kant van de lijn vanzelf verstommen.
SUPERDOM Nu ben ik wel iemand die zijn belofte nakomt dus ga ik over die 'bonte' schrijven. Als U en ik zouden wedden wie de domste duif heeft zou ik zo'n weddenschap dus met glans winnen omdat mijn bonte nog te dom is om voor de duvel te dansen. Oogverblindend mooi dat wel, daar had de beller gelijk in. 'Wat een plaatje' hijgde menigeen als hij hem in handen kreeg. 'Niet dan?' zei ik steeds, want het IS een plaatje. Een duif die àlles heeft en... daarmee is ook alles gezegd. Of bijna alles. Want U beste lezers, verre van dom, hebt zich natuurlijk al lang de vraag gesteld waarom een duif die zo dom is nog op mijn hok zit. Bij mij krijgen ze toch weinig krediet? Klopt. Hij overleefde zijn geboortejaar vanwege zijn schoonheid, zijn afkomst en omdat zijn broer een goede is. Als jaarling bakte hij er weer niets van maar 'toen had hij geen vorm' en... zijn broer vloog weer prima. Dat zo'n duif die amper prijs kon winnen nog kan ademen komt ook omdat hij vader is van een duif die de 5e prijs Nationaal Orleans won. 'Misschien stond er toen een goede duivin tegen?' Klopt.
DE PARTNER DAN? Die duivin kwam van het kweekhok omdat die als jonge duif enorm had gepresteerd. Ik kweek veel slechte duiven maar dit was een goede. Ze won op drie weken tijd een 1e Etampes (708 d), een 1e Orleans (Nationaal 9e van ruim 24.000 duiven) een 4e S-Nationaal Chartres en nog een 1e tegen ruim duizend duiven. Zijn zulke er voor het kweekhok of niet? Ze heeft er vijf jaar gezeten. Vijf nutteloze jaren. Haar kinderen wonnen samen geen tien prijzen al waren daar wel een 1e en een 5e nationaal Orleans bij. Vreemd? Niets in duivensport is vreemd.
OOK DAT NOG In 1996 kweekte ik twee echte supers 'uit een nest'. De vader (een matig vlieger) was dat jaar verloren gegaan. Eeuwig zonde denk je nadien maar in dit geval geen echte nood. Ik had van hem een broer die wel enorm gevlogen had. Dus wat doe je in zo'n situatie? Hem tegen de duivin zetten die met zijn broer die goede gegeven had natuurlijk. Zes jongen kweekte er uit. Het was zes keer niks. Het doet me denken aan lang geleden. Toen ving ik een duif op van v d E uit Berlaar. Het beestje wilde niet vertrekken, daarom gaf ik hem mee aan iemand die toch in Berlaar moest zijn om hem daar vrij te laten. Maar, u raadt het al, hij zat zo weer op mijn hok. Dit herhaalde zich enkele keren en omdat ik meende dat zo'n duif geen slechte kon zijn werd contact gezocht met de eigenaar. Ik mocht hem houden en... het bleek een echte aanwinst. Ik naar Berlaar om de man te bedanken maar vooral om te trachten iets te kopen uit dezelfde ouders. De vader bleek een jaarlingweduwnaar die inmiddels verwijderd was omdat hij geen platte prijs kon winnen en de moeder herinnerde hij zich niet meer. Ik kocht tien jongen van de beste kwekers. Want als een jong uit een weduwnaar die geen prijs kon winnen al zo'n goede was wat voor kwekers moest die man dan wel niet hebben dacht ik. Bij die tien jongen 'van de beste kwekers' was er niet een die iets waard was.
DUIVENSPORT - Een prachtduif die geen platte prijs kan winnen terwijl zijn broer, niet om aan te zien, - wel presteert? - Een duif die er de stukken afvliegt maar er als kweker niets van terecht brengt? - Een matige vlieger die prima kweekt terwijl zijn enorm presterende broer er als kweker - niets van terecht brengt? Dat is duivensport! Besluiten we met wat ik eens meemaakte in Amerika tijdens een forum. Op klompen baande ik er mijn weg door de porseleinkast van de Amerikaanse rassenwaan. 'Kijk eens' zei ik tegen die lui, 'ik geloof in goede duiven, in geluk, maar niet in ras' en voegde er aan toe, 'omdat je nooit zeker bent is iemand die 5.000 Euro geeft voor een pieper van vier weken oud niet bij zijn volle verstand'. Men knikte instemmend maar niet iedereen. Daar waren lui die dat bedrag vroegen voor jongen uit hun 'superkwekers'. Ze waren niet blij met mij: Wat ik gezegd had kostte hun geld, ik had in Holland moeten blijven. 'Meen je echt dat twee superduiven waardeloze prullen kunnen geven?' vroegen ze. 'Denken jullie echt dat een zebra strepen heeft?' was mijn wedervraag. Toen werd ik het zat en belde een taxi, het was tien uur 's ochtends. Op de kamer hoorde ik iemand tegen het antwoordapparaat zeggen 'You son of a gun'. Na wat sigaretten, enkele whisky's, wat MTV-clips en met een kop vol wanhoop kroop ik in bed. Maar goed slapen deed ik niet.