Werk aan de winkel (12-07-23)

‘Bezoek voor jou’, zei mijn vrouw. Het ‘bezoek’ zat al in het prieeltje in de tuin met naast hem zijn fiets, nog een uit de tijd van Napoleon, zo leek het.
Elk jaar kwam hij wel een of twee keer langs. Hij, Frans, moest nu toch al in de 90 zijn, maar had nog een redelijke haardos, geen bril, eigen tanden. Vreemd toch hoe de tijd minder vat heeft op sommige medemensen.
‘Nog geen E bike, Frans?’ Vroeg ik hem, niet wetend wat anders te zeggen.
‘Iebaik?’ Hij keek me vragend aan.
‘Elektrische fiets’ verduidelijkte ik.
‘Dat is iets voor oude mensen’, schamperde de 90-jarige. Zijn lach deed vermoeden dat hij dit al vele malen gezegd had.
Frans is niet van hier, import zoals ze bij ons zeggen. Komt uit Belgisch Limburg waar hij in een vorig leven met duiven speelde. En je weet hoe het gaat met mensen die ooit duiven hadden. Dat laat velen nooit meer los. Die blijven het volgen.
Nu speelt zijn zoon mee en redelijk goed. Hoe die op Bourges gepakt had, wilde ik weten. Frans: ‘Die is niet gek. Heeft niet mee gedaan. Niets te zoeken dit jaar.’
Gelijk had hij. Dat Limburgers er niets te zoeken hadden tonen de aankomsten. Trouwens, van 350 tot 520 km? Dus TOT 170 km meer vliegen met die NO wind? ‘Geen oneerlijker sport dan duivensport’, hoor je soms.
De kansen zijn in deze sport zijn in veel opzichten zo ongelijk dat ik me soms afvraag of je wel van een ‘sport’ kan spreken.

CONTROLE

Nu, begin juni, lopen veel liefhebbers die aan de oostkant maar meer nog aan de noordoostkant van hun samenspel wonen, met een lang gezicht.
Een keer kansloos is mee te leven, maar week na week en zelfs met de beste duiven? Het begint velen de keel uit te hangen.
Helaas, aan een ongunstige wind is nu eenmaal niets te doen, maar een troost is er: Eens zal die wind draaien. Vooral in een klimaat als het onze is het gezegde van toepassing ‘heden ik morgen gij’.
Het gebeurt immers vaak genoeg dat de Vlamingen beter ‘thuis kunnen blijven’ op nationals en dat gaat ongetwijfeld nog gebeuren.
Dus laten we ons niet druk maken over zaken die je toch niet onder controle hebt. Einde seizoen zien we veelal toch weer dezelfde podium beklimmers als voorheen.
Erger wordt het als sprake is van ongelijkheid en kansloze duiven door eigen toedoen. Of noem het wantoestanden.

BEPERKING

Wat vooral geen buitenstaander kan begrijpen is dat men hier onbeperkt in mag manden. In Nederland kwam er weliswaar een inkorfbeperking: 150 Oude duiven en 250 jongen. Dus mag men daar niet meer dan 400 duiven in manden? Inderdaad. Is toch niet te geloven? De een met 5 duiven en de ander met 150 strijdend voor de overwinning in hetzelfde concours? Waanzin en heeft nog weinig met sport te maken. Maar nu mensen enorme installaties hebben staan met daarin soms peperdure duiven, verzorgers moeten betalen, van duiven hun beroep maken en ‘groten’ de vrachtprijzen drukken kan je niet meer terug. Dat had een halve eeuw terug moeten gebeuren.
Waar velen misschien vrede mee zouden kunnen hebben lijkt mij twee uitslagen. Ik zeg dit al jaren.

OOK MIS

Wat ook verwerpelijk is en alleen in België kan: Keuze uit meerdere samenspelen.
Sommigen maken daar ook gretig gebruik van. Windspelers worden ze genoemd. Heel de week houden ze angstvallig het weerbericht in de gaten en beslissen zo laat mogelijk, afhankelijk van de wind, waar ze gaan spelen.
Uniek is ook dat men hier en alleen hier voor een en dezelfde HaFo vlucht in meerdere samenspelen duiven kan zetten.
Dat doen sommigen om hun grote aantallen duiven te maskeren en om meer kansen te hebben op toch ergens een goed resultaat, wat kan dienen voor Nationale Kampioenschappen en competities als die van de Gouden Duif. Sommige duivensites bieden ook ruimte voor liefhebbers om met goede uitslagen te pronken.
Ook hier dus meer kansen. Daar zou nog mee te leven zijn als elke Belgische liefhebber die mogelijkheden had.
Maar dat is dus niet. Het merendeel kan niet eens kiezen uit twee.

SIMPEL

Een oplossing is van een verbijsterende eenvoud: Laat ze doen als ze dat zo tof vinden maar wel voor het seizoen op laten geven welk samenspel voor hen in aanmerking komt voor provinciale of nationale Kampioenschappen.
Hebben bepaalde liefhebbers invloed op hogere instanties? Of zijn die te lui, te moe of te dom vraagt een mens zich af.

DUBBELINGEN

Er was een tijd dat er ook een dubbeling was voor duivinnen. Die moesten immers beschermd worden tegen de weduwnaars. Vooral op de kleine fond. Maar duivensport evalueerde. Vooral door toedoen van Vanlint met zijn de Bruijnduiven kregen duivinnen een herwaardering. Later, door het magistrale spel van enkele Antwerpenaren met duivinnen op alle afstanden, werd de vraag niet meer ‘wie beschermt de duivinnen tegen de weduwnaars’, maar ‘wie beschermt de weduwnaars tegen de duivinnen?’
Logisch dat aan de ‘dubbeling duivinnen’ een einde kwam.
Die enkele dubbeling voor twee jaarse nam door het overwicht van de jaarlingen lachwekkende vormen aan. Trouwens, jaarlingen? Nog zo iets.

JAARLINGEN

Tot voor kort had je in Antwerpen samenspelen waar de jaarlingen automatisch gedubbeld werden, in andere samenspelen was dubbelen verboden.
Maar nog altijd verschillen de mogelijkheden en daarmee de kansen:

In Antwerpen kent men een aparte uitslag voor jaarlingen en een uitslag voor Jaarlingen en oude samen.
Elders drie uitslagen: een voor jaarlingen, een voor oude en een voor jaarlingen en oude samen.

Belgie is het enige land ter wereld waar de jaarlingen apart vliegen en de uitslagen leren dat je daar vragen bij kan stellen.
Over het algemeen vliegen anno 2023 jaarlingen beter dan oude. Omdat die in Antwerpen ‘samen’ vliegen is men daar benadeeld als het gaat om kampioenschappen met oude!
Je kan immers mooiere resultaten boeken als die, zoals in Vlaanderen en Limburg, NIET ‘in de weg gezeten worden’ door jaarlingen.

EERLIJK
Elke sport heeft als morele verplichting de kansen voor iedereen zo gelijk mogelijk te maken. Zoals het nu is verzaken de provincies, de KBDB en de NPO aan die plicht.
En nu ik toch op de kritische toer ben: La Chatre in Limburg is voor de verste afstanden 550 km, maar geldt toch als een ‘kleine HaFo vlucht’.
De Nationale Bourges is voor de kortste afstanden 360 km.
Blois en Vierzon tellen in Antwerpen nergens voor, in andere provincies tellen die provinciale tussenvluchten wel mee kampioenschappen kleine HaFo.
Ik denk dat de wenkbrauwen van mensen die pas met duivensport kennis maakten, zoals die van Mike, vaak de hoogte in gaan. Dus werk aan de winkel.

Iedereen tevreden stellen zal in een sport als de onze nooit lukken. Maar zijn best doen is men verplicht aan de sport en de liefhebbers.