Het ongelijk van de Nederlanders
e meeste duivenkranten die hier in de bus vallen blader ik even door en dan heb ik het wel gezien.
Ooit was dat anders.
Vroeger pluisde ik die uit, alles werd gelezen en stukjes geschreven door dierenartsen of over medicijnen zelfs meerdere keren.
Maar daar ben ik van bekomen.
Ik hechtte te veel belang aan medicijnen ontdekte ik, zoals veel Duitsers nog.
En ik hechtte te veel belang aan systemen.
Dat van mij was, ik heb het over jongen, uitgebalanceerd en ik meende daaraan mijn successen voor een groot deel te danken te hebben.
Tot ik ook daarvan genas.
GELEERD
Naarmate ik langer meedraaide raakte ik er meer en meer van overtuigd dat het in succesvolle duivensport voornamelijk draait om de goede duif op een goed hok in handen van een opmerkzaam liefhebber.
Aan motiveren, systemen en medicatie begon ik steeds minder geloof te hechten.
GOEDE DUIVEN moet je hebben. En heb je die niet dan zal je met het beste systeem, de beste dierenarts en motivatie tot op het bot nog te kort komen.
En weet je waaraan ik bijna geen enkele betekenis meer hecht?
Aan die talloze bijproducten die in de handel zijn.
In feite hecht ik maar geloof aan EEN en dat is grit.
Waarom daar dan zo weinig over geschreven wordt?
Zo weinig geadverteerd ook?
Daar is geen z*k aan te verdienen.
Aan vitamines en ander spul dat duiven kunnen missen daarentegen des te meer.
Dus worden die wel aangeprezen en soms bijna opgedrongen.
ONZIN
Nog een reden waarom ook artikelen van dierenartsen me nog amper interesseren is de onzin die sommigen schrijven.
Zo legde een van die heren uit hoe je best voorbehoedend kuurt tegen geel terwijl een kind weet dat je tegen geel niet voorbehoedend kan kuren.
Je kan duiven vrij maken maar die kunnen zich meteen herbesmetten.
Zo heeft een schrijvende Nederlandse dierenarts een eigen productenlijn.
Hij verkoopt producten die hijzelf ontworpen heeft en als je mee wilt draaien aan de top kan je die maar beter kopen schrijft hij.
Omega, Spray voor een zuivere lucht in het hok, elixirs tegen stress en al die andere troep, veelal om zogenaamd de weerstand te verhogen?
De verkopers verdienen aan mij geen cent.
Gooi die hokken open, blijf van medicijnen af en ze krijgen vanzelf weerstand.
Ik meen dat er in Belgie een code is dat dierenartsen niet in kranten schrijven.
Rouwig hoef je daar niet om te zijn.
Je zou voornamelijk stukjes lezen waarin aan klantenwerving wordt gedaan, van de vakmannen die iets zinnigs te zeggen hebben zou je weinig of niets lezen.
Gewoon omdat ze het te druk hebben en niet aan klantenwerving hoeven doen.
Je kan de dierenarts niet meer buiten spel zetten maar veel witte jassen die het schrijven niet kunnen laten neem ik amper serieus.
Voor wie je wel respect mag hebben zijn dierenartsen die zelf met duiven spelen.
Die steken hun nek uit.
Spelen ze goed dan geven ze iets, spelen ze slecht dan zullen het wel prutsers zijn.
Zo redeneert het volk althans.
NEDERLAND
Nederland loopt in veel voor, maar wat betreft (dier)geneeskunde hebben de Belgen wereldwijd een faam hoog te houden.
Nederlanders zijn ook meer gedreven en vindingrijk.
Zo verduisterde men jongen 20 jaar voordat Belgen er aan begonnen en sinds kort is de trend OUDE verduisteren.
En Belgie volgde.
Want men stelde zich vragen met betrekking tot 'onmogelijke' uitslagen die sommige Nederlanders neerzetten.
Niet op kortere afstanden waarbij externe factoren zoals die vervloekte groepslossingen en ligging vaak een rol spelen maar van 500 tot 700 kilometer.
Zeer veel trainen/vliegen en bijgevolg zeer veel eten om energie op te doen zou een factor zijn om op de kleine fond zo te domineren.
En verduisteren als je met oude hartje zomer uit wilt blinken.
TRENDSETTERS?
Veel Nederlandse oprollers met hun onmogelijk uitslagen op de fond maakten er ook nooit een geheim van:
Duiven moeten vliegen!
Om de 2 weken een vlucht van rond 600 kilometer?
Dan moeten ze de week daar tussen 300 a 350 kilometer vliegen.
Sommigen rijden zelfs met hun duiven tot diep in Frankrijk.
Rusten is uit den boze.
Hebben ze gelijk?
Voegt het iets toe?
'Wel of geen rust de week voor een belangrijke fondvlucht' begon me te intrigeren.
En ik ontdekte dat er een groot verschil is tussen doffers en duivinnen, en tussen jongen en oude.
Steeds meer jaarlingduivinnen zetten de toon.
Vooral in Nederland en denk in Belgie aan Geerinckx en Vanlint en die worden inderdaad veelal wekelijks gespeeld.
Wat jongen betreft eenzelfde verhaal.
VROEGER ACHTERHAALD?
Hofkens vroeger en vedetten in Vlaanderen zoals Vandenabeele nu hoorde ik ooit pleiten voor rust de week voor een fondvlucht.
Zijn hun opvattingen achterhaald?
Na bovenstaande begrijpt U dat ik meen dat we moeten nuanceren.
a.
Jonge duiven in vorm kunnen veel. Ik speelde die vroeger zelf op de fond en de dag na zo'n vlucht trainden ze (als ze bloedvorm hadden) alsof ze de vorige dag geen 8 uur gevlogen hadden.
Wat duivinnen betreft eenzelfde verhaal.
Vroeger dacht men dat die kansloos waren op vluchten van 500 tot 700 kilometer, nu weet men beter.
Zoals jongen zou je ook duivinnen tussen 2 fondvluchten dus best spelen zo lijkt.
Maar doffers, of zeg maar weduwnaars?
Dat lijkt me een ander verhaal.
DOFFERS EN FOND
Diverse Belgen gingen de Nederlanders navolgen, dat zouden immers pioniers zijn, en wierpen ook wekelijks al hun duiven in de strijd.
Ze zijn er bijna allemaal van bekomen.
Ook uit reportages kan je leren dat bijna alle winnaars, tenminste als het doffers betrof, de week voordien rust hadden.
Dus denk ik dat zij die menen dat fondduiven alle weken de mand in moeten (vooral Nederlanders dus) op het verkeerde spoor zitten.
Tenminste als het doffers betreft.
Blijft wel dat veel in dit ondermaanse niet te verklaren is.
Neem nu 2 weken geleden de wedstrijd AZ Ajax.
In de eerste helft speelde AZ de Amsterdammers helemaal van de mat.
Na de rust was het omgekeerd.
Nooit een wedstrijd met 2 zulke verschillende gezichten gezien zeiden de aanwezigen.
Scheringa was daar niet bij.
Die zat thuis op de bank.
De enige die hij nog had.