Niet van gisteren
at de Russen gaan komen gelooft geen zinnig mens meer.
Toch zijn we daar jarenlang voor gewaarschuwd en daartegen hebben we ons tot op de tanden gewapend.
De Chinezen kwamen wel. Niet met wapens maar met dollars.
Ik herinner me nog die mooie zomeravond.
Ik zit in de tuin en plots verwarring. Een hoop van die donkere kereltjes om me heen, vergezeld van veel gekakel en onophoudelijk geflits.
Geen oorlog, geen onweer, wel Oosterlingen gewapend met fototoestellen.
Eindelijk, ging het door me heen. Ik inhaleerde diep de rook van mijn sigaret zodat mijn tenen krulden van het genot van de nicotine en sloot de ogen.
Ik vertoefde op prachtige stranden onder wuivende palmen tussen bloedstollend vrouwelijk schoon en kwam weer bij zinnen.
Ze konden ook geen gelukkiger moment gekozen hebben.
De voorgaande vluchten had ik enorm gespeeld dus dat kon niet missen; kassa!
Slechts een van die mannetjes sprak Engels wat me wel verontrustte.
Ik weet uit ervaring dat zo"n gast de prijs durft te verdrievoudigen en dan zeg je maar beter niets of hij verspreidt het gerucht dat je zieke duiven hebt. De Chinees die Engels spreekt "takes it all".
ONVERGETELIJK
Of ik tijd voor ze had vroeg de tolk.
Wat een vraag! Wie heeft er geen tijd voor Chinezen die duiven komen kopen?
Ik haalde wat uitslagen voor de dag (de beste uiteraard) maar dat was kennelijk het allerlaatste wat ze interesseerde, die werden achteloos van tafel geveegd.
Ze wilden duiven zien!
Ik stond al in de startblokken. Vol trots haalde ik de beste van het hok, streek hem gewichtig over de staart zoals kenners dat plegen te doen en maakte het bekende gebaar met de duim omhoog.
Ik was voorbereid op de volgende vraag: "Wat die duif gewonnen had" maar die vraag kwam niet. Kennelijk niet interessant.
Men wilde weten wat voor ras het was.
"Geen ras, maar wel een "real good pigeon", zei ik.
"Yes, leal good pigeons" wilden ze zien maar wel met uitgebreide pediglee.
Dat kon. Die had ik ook onder de pannen zei ik, pareltjes zweet van het voorhoofd vegend. Opgelucht haalden ze adem.
Ik rende naar het hok en pakte een duif zo mooi dat menig keurder al spontaan was gaan hyperventileren toen hij die in handen kreeg. En sommige van die keurders keken even nauw als de nauwst kijkende Chinees.
De duif maakte indruk.
"Pedigree?", vroeg de tolk.
"Heb ik" zei ik, "het is een kruising Diels, Mattens, Marcelis, zoals al mijn betere duiven kruisingen zijn".
Het schouwspel dat zich vervolgens voor mijn ogen ontrolde zal tot in lengten van dagen tot in de diepste spelonken van mijn geheugen gegrift blijven.
TOON HERMANS
Ze stoven volslagen ontredderd uiteen. Alle kanten uit.
Het mannetje dat alsmaar foto"s had gemaakt keek me verwijtend aan met een blik alsof hij op het punt stond camera met toebehoren met een ferme trap aan diggelen te stampen.
Slechts ''n keer heb ik mensen zo snel hun biezen zien pakken.
Dat was toen ik op school met geen mogelijkheid de leerlingen van de speelplaats kreeg tot ik een liedje van Toon Hermans de ether injoeg.
Wat had ik graag gevraagd wat hun volgende bestemming was. Misschien had ik kunnen helpen met een telefoontje te plegen.
Ik zag het al voor me:
"Hallo Sjef. Hier zijn Chinezen. Die willen weten of je duiven te koop hebt."
Sjef: "Jazeker, doffers of duivinnen? Jong of oud, prestatieduiven of andere?"
Ik weer: "Niet zo veel praten. Wat voor duiven is niet belangrijk. Als er maar stamkaarten met aansprekende namen bij zijn, liefst ingeteeld.
Waar ze heengegaan zijn weet ik niet. Voortgedreven op de vleugels van hun eigen onbenulligheid vast naar een of andere "naam". De ondergang tegemoet.
GELEERD.
Nu kan ik u, geachte lezer, wel de verzekering geven dat ik niet helemaal van gisteren ben.
Ik heb van dat bezoek, hoe ontgoochelend ook, geleerd.
Meer nog: Ik heb er veel aan te danken; het zou de aanzet zijn tot een welvarend bestaan. Mijn eerste stap was de opening van een heus kweekcentrum.
Al gauw had ik succes. Ongeveer een jaar na datum de eerste klant.
"Is deze ruimte te huur?", vroeg hij.
"Nee", zei ik, "hier wordt handel gedreven."
"Waarom is alles dan leeg?", vroeg de man.
Ik nam hem terzijde en fluisterde hem achter de handpalm in het oor:
"Ik zal u het geheim van mijn succes vertellen, maar het blijft wel onder ons h'." Daar had hij geen moeite mee.
GEHEIM
"Je moet mensen verrassen", drukte ik hem op het hart.
Het ergste wat een winkelier kan overkomen is dat mensen een vluchtige blik in de etalage werpen en dan schouderophalend doorlopen. Dat is om iets van te krijgen en de dood van veel kwaliteitsproducten."
"Wat verkoopt u dan wel?", vroeg de man.
"Dit! En deze dingen zijn enkel samen te koop", zei ik.
Ik liep naar achter en kwam terug met een duif en een stamkaart.
De man was onder de indruk en bekeek duif en stamkaart lang en aandachtig.
"Is het ook mogelijk alleen de stamkaart te kopen?"
"Dat is mogelijk maar niet de bedoeling", legde ik hem uit. "Ik ben namelijk een eerlijk zakenman. Dit is trouwens een bedrijf voor kenners en specialisten, de elite zeg maar. Het gaat me ook niet zo zeer om het geld, integendeel. Duif en stamkaart kosten amper 500 euro. Samen dus."
En ik ging verder:
"Onnozelaars, verkrampte luie fantasieloze lieden die zich niet eens afvragen wat ze met de linkerhand zouden kunnen doen als ze met de rechter een duif vasthouden hoeven hier niet eens over de vloer te komen.
Ik sluit nog liever mijn zaak dan dat ik zulk uitschot zou bedienen."
De man was geen dommerik. Hij kocht mijn setje, stamkaart met duif, en vertrok met de onderdanige dankbaarheid van iemand die een grote gunst te beurt is gevallen.
Ik besloot de gemaakte winst onmiddellijk te investeren in uitbreiding van mijn assortiment en belde een fotograaf. Niet zo maar een maar iemand die zich gespecialiseerd had in het maken van foto"s van duiven.
WEER EEN
Een maand nadien weer een klant, een vriend van de eerste en "of ik voor hem ook een duif met stamkaart had".
Hoofdschuddend keek ik hem enige tijd aan.
"Kijk eens meneer. Volgens mij heeft dat duiven verkopen met stamkaart zijn tijd gehad. Ik wil u niet be'nvloeden maar wat dacht u van dit?"
Met een triomfantelijk gebaar hield ik hem een duif voor, een stamkaart en... een foto van de duif.
Even later verliet opnieuw een tevreden mens mijn winkel, echter niet nadat ik hem uitbundig gefeliciteerd had met zijn nieuwe aankoop.
DE MORAAL
Wil je in de huidige samenleving slagen dan moet je dingen gecombineerd verkopen. Het is begonnen toen men, lang geleden, bij al wat je kocht een speldje of sleutelhanger kreeg.
Ik verkies ook de combiverkoop. Kwestie van de mensen nog meer waar voor hun centen te geven.
Ik ben trouwens meer dingen gecombineerd gaan verkopen en sindsdien is mijn bankrekening blijven stijgen.
Mijn pand van toen heeft plaats gemaakt voor een enorm gebouw.
Want voor spullen als "kam met torenkraan" (waarmee je je haar kunt kammen tot op een hoogte van 40 meter) heb je wat meer handelsruimte nodig.
Wilt U geld verdienen met de verkoop van duiven? Laat foto"s maken (oog niet vergeten), geef ze een aansprekende naam en let op: intelen en niet kruisen.
Kruisen doe je als je goede duiven wilt kweken.
EN NOG DIT
Wie naar aanleiding van mijn laatste artikel mocht denken dat ik iets tegen GJB heb is een slecht lezer.
Ik ben het eens met enkele van zijn opvattingen, vooral wat betreft de ogen theorie.
Moet kunnen. U hoeft het ook helemaal niet eens te zijn met mij.
Zo geloof ik in kruisingen maar... Als U graag een eigen stam opbouwt, ga uw gang!