Geen onzin 2
"Motivatie is flauwe kul. Ze kunnen het of ze kunnen het niet. Ze zijn gezond of ze zijn niet gezond." Het zijn opmerkingen die je vaak hoort of leest.
Zelf ben ik in de loop der jaren in alles steeds sceptischer geworden en geloof nog maar in heel weinig.
Niet in thee, niet in wateraders, niet in opvoeren, niet in zuiveringsmengeling, niet in ruimengeling, niet ATX platen, niet in boosten, niet in inversie, niet in koppelen bij volle maan, niet in poeder om verliezen met jongen te beperken, niet in rode bietensap, niet in Adeno door stress en nog zo veel meer. Meestal heb ik ook een verklaring voor mijn ongeloof.
Neem Adeno/Coli. Dat zouden jongen opdoen door stress in de manden.
"Schrijven en praten mensen elkaar niet na?" vraag ik me soms af.
Vroeger, toen we de woorden Adeno en Coli niet eens kenden, laat staan de ziekte, moesten jongen toch ook voor de eerste keer met velen de mand in?
Waarom was toen geen sprake van stress?
NU WEL
Ook in motivatie of "trucjes" geloofde ik amper.
"Geloofde" dus, want daar is verandering in gekomen.
Door bezoeken aan kampioenen en ervaringen op eigen hok.
Dienaangaande trouwens gelezen hoe Koen Minderhoud zijn wonderduif "Geeloger" van de ene overwinning naar de andere motiveerde?
Ik geef nog wat voorbeelden. Daarbij zal ook verwezen worden naar successen op eigen hok, maar dat moet U maar voor lief nemen.
Men kan trouwens altijd nog ophouden met lezen als het stoort.
ANDERS
Het jonge duivenspel volledig domineren lukt enkel met gescheiden geslachten.
Ik deed dat in de 80-er en 90-er jaren. Was zelfs herhaaldelijk de beste van het land op "de vlucht der vluchten" Nationaal Orleans, dus weet ik een beetje waar ik over praat. Een aantal jongen op verdere vluchten tegelijk thuis krijgen voor de rest uit? Dat lukte toen niet met nestspel en dat lukt nog niet met nestspel.
In Nederland kan ik (een lang verhaal) niet meer spelen zoals ik zou willen. De jongen zitten op EEN hok en er wordt steeds bij gezet. Ideaal is anders maar als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan.
2015
Van die "grote Orleans" is nog weinig over. Enkel Zuid Nederland speelt het nog en ook het geld is grotendeels verdwenen. Afgelopen jaar vond de vlucht plaats bij helder weer en stevige tegenwind. "Te zwaar voor jongen met zo weinig ervaring" vonden velen.
Mijn uitslag was zeker niet zoals ik die destijds bijna jaarlijks maakte maar wel opmerkelijk. Ik had als een van de weinigen gepould, vooral op de eerstgetekende en de series, en laat die eerstgetekende nu tegen 2.300 duiven de 1e prijs winnen.
Waarom juist dat duifje als eersgetekende?
- Ik dacht dat ze het moest kunnen. Daarin vergiste ik me kennelijk niet want een duif blijft per toeval geen 2.300 andere voor met tegenwind.
- En' het was de enige duif met een "positie".
Ze broedde een maand(!). De week voor inmanden had ik kleine steentjes in wel vier plastic kunst eieren gedaan, zodat de broedende duif daarin iets hoorde. En ook had ik, toen ik merkte hoe fel ze op de eieren was, de doffer drie dagen voor inmanden weg genomen. Ik ben zeker dat die omstandigheden haar deden winnen.
1981
1981 is lang geleden. Ik was nog piep (een dertiger) maar nog herinner ik me Orleans van toen. Dezelfde dag gevlogen als Bourges in Belgi' en het werden twee rampvluchten van formaat.
Toen al speelde ik gescheiden maar duivinnen die met elkaar paarden liet ik zo.
Zoals de "81" en de "82", twee nestzusjes, die met eieren kwamen. En hoe.
Ik zie nog voor me hoe ze naast elkaar zaten te broeden, steeds trachtend elkaar van de eieren te duwen. Toen kwam de week van inmanden. Vanaf de maandag werd dagelijks bij toerbeurt een duivin weggenomen en al gauw leken ze van elkaar vervreemd. Elke avond liet ik ze even samen en dat had je moeten zien. Ze stonden elkaar naar het leven.
De avond van inmanden liet ik ze wat langer samen en weer wat strijd leveren om de eieren. Mijn hand voorkwam dat er een winnaar uit de strijd kwam.
Die duivinnen werden zo nijdig, vielen elkaar zelfs aan, dat ik er een foto van maakte.
Toen kwam dus Orleans, de zwaarste ooit. In mijn woonplaats kwamen welgeteld 2 duiven door (van de ongeveer 350) de 81 en de 82.
Later zei me Gust Christiaens dat die onderling gepaarde duivinnen de ultieme nest stand vond.
DE 144
De 144 was de nestzuster van "Ace Four" (de 145). Twee prima duiven, in hun geboortejaar werden ze 1e en 2e Asduif tegen gemiddeld 11.000 duiven.
Als jaarling zat de "144" op een hokje waar enkele kwekers huisden, ze wilde perse een plaatsje links boven maar daar zat al een koppel. Ik nam die weg en liet de 144 daar nest krijgen en met eieren komen. Elke avond, terwijl de "144" trainde, zette ik de doffer van het kweekkoppel dat daar eerder huisde halfbak. Die was daar thuis (belangrijk!!!) en hij probeerde tussen de spijltjes door de 144 op de huid te zitten.
Ze won op vier weken tijd drie keer de eerste prijs.
DIDI
Neem ook de "Didi" van wijlen Etienne Devos. Die zat met welgeteld EEN andere weduwnaar op het hok. Ze konden elkaar niet luchten of zien. Toen Didi van een nationale vlucht terug keerde waarop die de 1e won (of was het 2e?) stormde die met nooit geziene felheid het hok in, niet naar zijn wachtende duivin, wel naar zijn rivaal. Hij pakte hem bij de lurven en sleurde hem door het hok als een jachthond met zijn prooi. Aldus Etienne. Ofwel' wat verhoogt de drang naar huis: de partner of het territorium?
SCHELLENS
Karel Schellens heb ik vaag gekend, Voets des te beter. Die was onze gezamenlijke vriend. Bij Maurice vertelde Karel ooit over zijn "Nationaal". Een prachtduif met goede afstamming en er mankeerde eigenlijk maar een ding aan: Hij zou eens prijs moeten winnen.
Waarom die dat niet deed begreep Schellens ook wel. Waarschijnlijk niets waard en bovendien had hij totaal geen aard op het hok. Hij was niet weg te slaan op het hok waar hij als jonge duif gezeten had. Tot Charel het beu werd hem elke avond weer "te verhuizen" en hem tussen de jongen liet zitten. Hem elimineren kon altijd nog. Op "zijn oud hok" liep de vorm zo op dat Schellens het nog een keer met hem waagde.
Hij won glansrijk de 1e prijs. De week nadien deed hij dat dunnetjes over en ook de daarop volgende week. Nu van Bourges en ook nog eens Nationaal.
DE MORAAL
Motivatie is voor mij dus geen kul meer. En motivatie heeft veelal te maken met liefde voor/het verdedigen van het eigen territorium.
Gehechtheid aan de eigen stek lijkt mij minstens zo belangrijk als de partner.
Hoe belangrijk dat is voor zowat al wat leeft zie je soms in prachtige natuurfilms op tv. Dieren vechten zich dood om het te verdedigen. En duiven zijn ook dieren, hoe gecultiveerd ook.