Gewoon stom
De Fondkampioen was het gesprek van de dag.
23 Duiven had hij ingezet op een vlucht die 'de zijne' zou moeten zijn.
Daarmee bedoel ik het weer (helder en tegenwind) en de afstand.
Toen hij zijn eerste duif aanmeldde klonk het aan de andere kant van de lijn 'wat? Op 43?'
Heel even voelde hij zich in de hemel.
De meldingspost schrok dus dat zou wel eens een vroege kunnen betekenen maar echt gerust was hij niet.
Hij was al te lang melker om te weten dat de manier van aankomen veelzeggend is.
En zijn duif was niet aangekomen als een winnaar, integendeel.
Winnaars lijken het hok aan te vallen en stormen binnen.
Zijn duif was kennelijk blij dat die na 650 kilometer op het hok kon landen want moedeloos bleef die enige tijd op de valplank zitten pluizen.
En inderdaad. De twijfels waren terecht en al snel was hij terug op aarde.
De meldingspost was geschrokken, maar dat was niet omdat het zo'n vroege duif betrof, integendeel, die had geen prijs meer, het concours was afgelopen.
En dat de Fondkampioen er met dit weer met zo veel duiven mee 'onder door' zat hadden ze nog nooit meegemaakt.
NIET NORMAAL
En de collega liefhebbers hadden stof om over te praten. Dit WAS niet normaal, dat vond zelfs ik die van fond geen verstand heeft.
De man had goede en was te ervaren om zo slecht te spelen.
Daarom was ik nieuwsgierig en toen ik nadien bij hem was vroeg ik of ik eens in het hok mocht kijken want zo slecht spelen kon alleen met zieke duiven.
Zo gezegd zo gedaan, hij opende het hok, wilde een duif laten zien maar dat was niet nodig.
De gezondheid straalde er af en dat had ook de dierenarts gezegd aan wie hij meteen na het dramatische resultaat zijn duiven getoond had.
Ik snapte er weinig van totdat we nader met elkaar in gesprek raakten.
WEL BIJGEBLEVEN
Eigenlijk kwamen de duiven het hele jaar al minder, wel goed maar niet goed genoeg, en daarom stelde hij zich vragen.
Sommige vrij jonge gasten presteerden zo enorm dat hij zich afvroeg of hij wel met de tijd mee was meegegaan.
En of er misschien nieuwe ontwikkelingen waren die hij niet gevolgd had,
Daarom was hij 10 dagen voor de vlucht vitamines gaan geven en niet te weinig ook.
Waarom 'niet te weinig?'
Hij had ergens gelezen dat je met vitamines geen fouten kan maken omdat een 'te veel' toch niet opgenomen werd maar door het lichaam uitgescheiden.
En het is hier dat hij een cruciale fout maakte.
Want wat hij gelezen had was niet waar!
VITAMINES
Ik schrijf vaker dat vitamines aan mijn duiven niet besteed zijn.
Een van de redenen is dat ik nog nooit enige verbetering in conditie zag na het toedienen ervan.
De meeste dierenartsen zijn voor, ik weet het, maar enkele toch zonder overtuiging.
Daarbij komt dat ik ook wel eens lees en ooit op een wetenschappelijke verhandeling stuitte waarin stond dat bij gezonde postduiven zelden of nooit avitaminose (een gebrek aan vitamines) was aangetoond.
Wat de Fondkampioen ook niet besefte was dat vitamines het lichaamsgewicht doet toenemen.
Niet met een gram of zo maar meer.
En een teveel aan gewicht is iets dat elke atleet kan missen, ook duiven die lang moeten vliegen onder zware omstandigheden.
Verder kunnen vitamines in het water er de oorzaak van zijn dat duiven minder drinken. En als duiven minder water tot zich nemen dan noodzaak kan je verzekerd zijn van problemen tot en met Coli/Adeno toe.
MEDICIJNEN
Op eigen houtje experimenteren met medicijnen (antibiotica) is al helemaal verkeerd.
Bij goed gebruik (!) kunnen die ziekteverwekkers elimineren maar alles heeft zijn prijs omdat ze het lichaam toch min of meer belasten.
Je kunt dit vergelijken met een soldaat.
Als we die met zware wapens (lees antibiotica) de strijd insturen kan hij nooit een hardloopwedstrijd winnen, wel kunnen ze hem in staat stellen te overleven.
Ik zei: 'bij goed gebruik'.
Want als je de verkeerde antibiotica toe dient is het helemaal vragen om problemen.
Die vernietigen de vijand (de kwalijke bacteri'n) niet zoals de bedoeling is maar het tegendeel gebeurt.
Je maakt ze nog sterker en ze bouwen nog meer weerstand op omdat je het lichaam verzwakt en' daardoor zullen die zich nog gemakkelijker vermeerderen.
Bij verkeerde medicijnen belast je de soldaat met zware wapens die helemaal tot niets dienen.
EN VERDER
Natuurlijk zijn er goede antibiotica die je van een hoop ellende af kunnen helpen.
Maar die dienen heel gericht te worden toegediend.
Daarmee bedoel ik: Tegen de juiste bacteri'n, in de gepaste hoeveelheid en met de gepaste tijdsduur.
Maar welke liefhebber weet daar het naadje van de kous van?
Ik zal het sterker zeggen.
Zelfs heel weinig dierenartsen hebben benul van duiven en duivenziektes.
Als je problemen vermoedt moet er opgetreden worden, je mag de zaak niet laten verslonzen en uitzieken is iets dat je beter aan de concurrentie over laat.
Maar'dat 'optreden' dient te gebeuren met behulp van een goede dierenarts.
Wat een goede dierenarts is?
Iemand die ervaring heeft met duiven en liefst en zelf met duiven speelt.
LANG GELEDEN
Van heel lang geleden herinner ik me nog hoe ik zelf in de fout ging. Er was iets mis met de duiven, ik was bijna zeker dat het paratyfus was, dus gekuurd.
Daarmee bespaarde ik me meteen een bezoek aan de dierenarts dacht ik in al mijn onnozelheid.
Inderdaad onnozelheid want de duiven verbeterden er niet op, integendeel.
Ten einde raad dan maar naar Belgische dierenarts dr. P. L. in D gereden.
Dat was destijds (!) de beste. Zei men.
Die name 2 duiven in handen en had het meteen gezien.
'Bijna zeker streptokokken' zei die, er aan toevoegend, 'over enkele dagen heb ik zekerheid'.
Ik had destijds nog nooit over streptokokken gehoord maar zijn eerste spontane diagnose bleek de juiste en na een kuur was ik van de ellende af.
De moraal?
Oppassen met medicijnen, zeker tijdens het vliegseizoen.
Zijn er problemen dan kan een goede behandeling dubbel tellen maar een foute tiendubbel.