Verschil van mening

Een forum georganiseerd door de Duitse 'Duivengezondheidsdienst' stond geheel in het teken van de nieuwste bevindingen omtrent ziektes bij duiven.
Drie doctorandi van de duivenkliniek van de Duitse Bond hielden er een lezing en het was 'volle bak'.
Onder de toehoorders nogal wat dierenartsen want de 'kropdarminfectie' zoals men in Duitsland zegt en waarmee het actuele probleem van ziekte en sterfte van vooral jonge duiven wordt bedoeld was een van de thema’s.
Ik wil daar iets over zeggen.
Of wij het in België en Nederland op duivengebied dan niet beter weten? Geloof ik niets van. Toegegeven, de rassenwaan bij onze Oosterburen is van een onbenulligheid die vertederend is, ook het dwangmatig toedienen van medicijnen en vitamines is onbegrijpelijk voor een volk dat zo intelligent is maar verder is Duitsland een land waar veel dingen grondig en doordacht gebeuren. Daarom staan zo veel Duitse producten borg voor kwaliteit.
Redenen genoeg dus om de (wetenschappelijke bevindingen) van onze oosterburen serieus te nemen.

HERPES
Eerste onderwerp van gesprek was 'herpesvirus'.
Dat werd in 1945 in Amerika ontdekt maar het duurde tot in de 60-er jaren dat men er vat op kreeg.
Herpesvirus komt voor bij alle koud- en warm bloedige.
Een bijzondere eigenschap van het virus is dat wanneer het zich in het lichaam van mens of dier genesteld heeft het daar levenslang zal blijven.
Onderzoekingen wezen uit dat tot tachtig procent van alle duiven anti-stoffen tegen het virus heeft wat wil zeggen dat ze er mee in contact zijn geweest.
Herpes zou vooral toeslaan in stress-situaties.
Wat zijn voor een duif stress-situaties?
- Te zware vluchten.
- Andere ziektes.
- Kweken. Het virus is aantoonbaar actiever bij duiven die kweken dan bij duiven in rust.
Jongen die in contact komen met het virus zijn tot op een leeftijd van ongeveer een maand ‘beschermd’ omdat die in het ei anti-stoffen meekrijgen.
- In een andere omgeving geplaatst worden (aan- en verkoop) is een stress situatie. - Overbevolking en daarmee samenhangend gebrek aan zuurstof.
- Te weinig licht.
Dieren die geen antistoffen hebben kunnen door herpes worden geïnfecteerd maar zelfs bij een infectie hoeft nog geen ziekte uit te breken.
De ziekte uit zich vooral door problemen met de ademhaling.
Ze worden ook lusteloos, hebben weinig eetlust, krijgen uitwassen in bek- en keelholte en lijken verkouden.
Omdat dezelfde verschijnselen ook kunnen duiden op trichomoniase (geel) niet te snel denken: 'Mijn duiven hebben herpes.' Dat is pas een optie als na onderzoek is gebleken dat van andere ziektes (met name dus geel) geen sprake is.
Tegen herpes zijn geen geneesmiddelen, wel kan men er zich tegen wapenen. - Door een zuurstofrijk hok dat niet te donker is.
- Door af en toe elektrolyten toe te dienen.
- Door zieke dieren, om het even wat ze mankeren, van de hokken te weren.
- Door zo weinig mogelijk medicijnen toe te dienen, die ondermijnen de weerstand.
- Door nimmer met duiven te spelen die niet perfect gezond zijn.

CIJFERS
'Herpes' zou NIET de oorzaak zijn van de miserie die we de laatste jaren kennen met jonge duiven.
Dokter Gottesbuhren onderzocht 412 jongen in de leeftijd van drie tot 40 weken oud.
Ze kwam tot de volgende bevinding:
- Bij 175 duiven (42 procent) was sprake van trichomonen (geel).
- 45 duiven waren behept met hexamiten. Dat is een ziekte die veel lijkt op geel maar die zich 'nestelt' in de ingewanden van vooral jonge dieren.
- Bij 38 duiven (9 procent) werd paratyphus geconstateerd.
(Dit is merkwaardig want volgens onderzoekingen in Amerika en sommige van onze dierenartsen zou dat percentage veel hoger liggen).
- 55 duiven (13 procent) waren niet vrij van paramyxo.
- In 8 gevallen kon herpes worden vastgesteld, hetzij 1.4 procent en... bij geen enkele duif werd het adenovirus aangetroffen!
Toch vertoonden van de 412 (zieke) jongen die ter onderzoek werden aangeboden er 238 de symptomen van 'krop-darminfectie' door ons vaak adeno/coli genoemd.
Dokter Gottesbuhren beweert verbaasd te zijn het adeno-virus zelfs met de beste methodes die men voorhanden had niet te hebben gevonden.
Temeer daar de Nederlandse dokter Dorrestein bij 21 verdachte duiven liefst zes gevallen van adeno aantrof.
Daarom meent de Duitse wetenschapper dat het sterven van jonge duiven in Duitsland moet worden toegeschreven aan 'spironucleus' (hexamiten) maar dat zulks in Nederland en België mogelijk een andere oorzaak heeft.
De meest voorkomende ziekte is volgens het onderzoek geel.
Geel nestelt zich vooral in het kropslijm maar ook in andere organen en wordt overgedragen door azen èn het drinkwater.
Veel duiven hebben geel zonder dat ze er ziek van worden.
Een geneeskundige behandeling dient absoluut te worden ondersteund door een goede hygiëne van de drinkbak.

SALMONELLA EN PARAMYXO
Salmonella (ook paratyfus of 'vleugelziekte' genaamd) is vooral zo gevaarlijk vanwege de hardnekkigheid.
Die kan zelfs na behandeling nog jaren voortwoekeren.
Duiven kunnen op alle leeftijden besmet worden en dat gebeurt vooral door het voer(!), door muizen en ratten.
Over paramyxo zijn de onderzoekers kort.
Jaarlijks enten en je blijft de ziekte vrij eenvoudig voor.
Tot zover een beknopte weergave van de lezingen van Duitse wetenschappers enkele jaren terug.
Men mag er van uitgaan dat de Duitsers grondig als ze zijn er bij hun onderzoeken niet met de pet naar gegooid hebben.
Het gezaghebbende tijdschrift 'Die Brieftaube' besteedde aan het forum niet minder dan zes pagina's.
Het meest vreemde was dat men in Duitsland geen adeno kon vinden een woord dat wij hier toch voor in de mond hebben.
Dat het voor zou komen in Nederland en België en niet in Duitsland lijkt weinig aannemelijk. Virussen laten zich niet door landsgrenzen tegen houden.

Een heel belangrijk punt uit de lezing was zieke duiven en allen tijde direct van het hok te verwijderden, ongeacht de vermoedelijke aard van de ziekte.
Men pleitte dan ook voor een 'quarantaineruimte' waar elk liefhebber over zou moeten beschikken al was het maar in de vorm van een klein buitenrennetje.

TOT SLOT
Al vaker schreef ik dat veel ellende een gevolg is van het niet direct verwijderen van de eerste duif die ziek wordt.
Het Duitse onderzoek lijkt dat te bevestigen!
Wat sommigen doen, een heel hok kuren om enkele duiven te genezen, is een grote misser, zeker als dat bij herhaling gebeurt.
Problemen op langere termijn gegarandeerd.
Dus 100 duiven op je hokken waarvan vijf niet in orde?
Weg met die vijf!
Ofwel definitief of tijdelijk naar de ziekenboeg om ze te behandelen.
Definitief verwijderen lijkt het beste, dat doe ik dan ook zonder pardon met jongen die alles nog te bewijzen hebben, als het een bewezen waardevolle duif is hoeft men niet zo rigoureus te zijn.
Zo werd een duif die ooit door een dierenarts van een wisse dood is gered een van de 'stamleggers' van mijn hok.
Er zijn trouwens meer stamvaders die luisteren naar de naam 'de Zieke'.
Zelfs de sterkste mens kan ziek worden en waarom zou het bij duiven anders zijn?

Selectie dient te gebeuren op basis van prestaties, afstamming en gezondheid. Maar dat een goede nooit ziek wordt is een weliswaar wijdverbreid maar desalniettemin groot misverstand.

Sorteren op basis van gezondheid is goed, bij jongen zelfs een absolute ‘must’ maar er zijn dus grenzen.
Een echte goede die ziek wordt tracht ik te redden.
Al is het maar omdat er zo weinig ‘echt goede’ zijn.