Ga direct naar de inhoud.

De pers en wij

Mensen die in een krant schrijven krijgen nogal eens brieven.
Ik krijg er regelmatig van liefhebbers die verontwaardigd zijn over het imago dat de pers ons opspelt.
Soms is zo'n brief vergezeld van een krantenknipsel waarin weer maar eens gehakt wordt gemaakt van duivensport en mèt die brief wil men zijn ergernis, ei en frustraties kwijt. Vooral na de Olympiade in Utrecht, jaren terug, steeg de verontwaardiging bij velen tot kookpunt en begrijpelijk.
Daar werden lezingen gehouden over doping door lui die het mogelijk goed voor hebben maar van wie ik me afvraag of ze ooit een postduif binnen een gezichtsafstand van 5 meter in levende lijve hebben gezien.

RESPECT
Wat een onzalig idee ook om uitgerekend op een Olympiade, een gebeurtenis die een promotie voor de sport heet te zijn, doping op de agenda te plaatsen.
Dan kun je op voorhand aanvoelen wat er gebeurt.
Je reikt 'het journaille' pijlen aan om jezelf af te laten schieten.
Dat het allemaal oud nieuws is lijkt minder belangrijk.
Het 'Nieuwsblad van het Zuiden' pakte na die Olympiade uit met de kop: 'Doping maakt van duif een Raket.'
Zulke kreten getuigen van een onbenulligheid die vertederend is maar 'doen' het wel. Over de Olympiade zelf repte de krant met geen woord, wel werd melding gemaakt van duiven die duizenden(!) kilometers van huis 'gedropt' worden, dat er Volvo's te verdienen zijn en 'daarom dus doping'.
Als een Volvo winnen het vermelden waard is vraag je je af waarom men dat niet doet als die ook daadwerkelijk gewonnen wordt.
Het antwoord is eenvoudig: Dat is niet interessant.
Dat wordt het wel als verband kan worden gelegd met 'dierenmishandeling' en doping.
Al die aantijgingen, soms uit eigen midden, maken de echte liefhebber zo moe, zo geïrriteerd en soms zo boos.
Het eigen nest bevuilen is natuurlijk helemaal maf.
De betreffende Olympiadecommissie had de dagbladpers er beter op gewezen wat er te gebeuren stond, dat er 20.000 mensen uit heel de wereld kwamen.
Maar in geen enkele krant werd er over gerept en... er was geen krant waarin doping in duivensport NIET ter sprake kwam.
Evenementen die een paar honderd belangstellenden trekken komen in de krant of op tv, een duivenolympiade met 20.000 bezoekers niet. Soms krijg je de indruk dat sprake is van een boos complot met als motto:
'Over duivensport alleen maar slecht.'
Die keren dat we het nieuws halen spettert de drek in het rond: Duiven die vergiftigd of gestolen worden, burenruzies, fraude, stront op gebouwen, doping en vooral rampvluchten.
Duivensport opblazen in sensatieverpakking heet dat.

MEDIA
Kakelende buitenstaanders die geen benul hebben van de sport maar het toch nodig vinden er negatief over te doen is ergerlijk maar zijn we zelf niet een beetje schuldig?
Als men eindeloos leutert, schrijft, vergadert over 'vergrijzing' zonder daar iets tegenover te stellen zit je op het verkeerde spoor.
Misschien moeten we zelf terug toegang tot de media zoeken en nieuws aandragen.
Sommigen doen dat al.
Die zetten zich in om op regionale radio- en tv-zenders duivennieuws te brengen, anderen verzorgen uitslagen en reportages in streekbladen.
Die mensen doen goed werk. Ze laten de buitenwereld weten dat we bestaan. Hoe meer aandacht de media aan bepaalde sporten besteden hoe meer die floreren.
Ruchtbaarheid geven aan een duif die voor een ton wordt verkocht mag van mij. Er gaan dingen voor minder geld van de hand die wel in de krant komen.
Geld spreekt nu eenmaal aan, het zit in de mens.
Waar veel geld omgaat komt vanzelf belangstelling.
Welke sport is nog levensvatbaar als de inzet een bekertje is?
Veel sporten kregen pas aandacht van de media toen het geld een rol ging spelen.
Toen destijds die Barcelona winnaar voor een fortuin aan die ijsboer uit Engeland werd verkocht en dat uitgemeten in de kranten verscheen werd daar door sommigen negatief op gereageerd. Maar ik werd er wel door niet-liefhebbers over aangesproken.
Ze hadden het allemaal gelezen.
Onze sport was kennelijk iets ànders dan thuis zitten, stront krabben, rampvluchten.
Een Zeeuw die het ook kotsbeu was had een verzameling aangelegd van al het negatieve dat over duivensport in de kranten was verschenen.
Hij werd er niet vrolijker van, ik evenmin.

RAMPVLUCHT
Er was een stuk bij uit de Telegraaf over een rampvlucht, de informatie was aangereikt door een plaatselijke voorzitter.
Een aangrijpend verhaal over de martelgang van smachtende dieren die ver van huis losgelaten, op hun thuisreis gekweld door honger en dorst, geteisterd door hitte en regen, door op geld beluste liefhebbers een bijna zekere dood worden ingejaagd.
Er werd mee gescoord.
Scoren doe je ook met verhalen over duiven die 'meedogenloos de kop wordt afgetrokken omdat ze niet presteren'.
Met een verhaal over mensen die veel lol aan duiven beleven scoor je niet.
Dat die sensatieverhalen met een kloof tussen waan en werkelijkheid zo groot als de Grand Canyon soms door onszelf de wereld in worden gestuurd is omdat mensen zich willen profileren, hun naam ook wel eens in de krant willen zien.
Losers die als jongetje op school altijd werden gepest, in militaire dienst de pispaal van iedereen waren en toen ze trouwden tot de ontdekking kwamen dat hun lijdensweg nu pas goed begon. 'Het komt door de hitte, de duifjes gaan er aan ten onder' wist een sportbroeder uit Groningen na een rampvlucht te vertellen.
De sensatiejagers van de dagbladpers hoorden het likkebaardend aan.'En de vluchten gaan gewoon door' besloten ze hun artikel.
Toegegeven, er waren van die vlucht duiven verloren gegaan maar waar haalt zo'n man de wijsheid vandaan maar meteen een verklaring te geven?
Hetzelfde weekend kende men elders geen verliezen.
Kunnen alleen duiven uit Groningen niet tegen de hitte?
In hetzelfde Groningen stelde men in hetzelfde voorjaar vluchten uit vanwege de koude.
Slaat ook nergens op omdat duiven daar goed tegen kunnen maar het bewijst wel dat 'we' het goed voor hebben. Weersomstandigheden die voor duiven een serieuze belemmering zijn op hun thuisreis hebben ook onze aandacht!
De gevolgen van het hersenloos gekrijs van die voorzitter bleven niet uit.

ANDEREN
Men moet weten dat de redacties van dagbladen heel goed lezen wat de andere bladen brengen. Dat levert vaak inspiratie op voor een artikel dat mogelijk nog sensationeler is. Dat was ook nu zo.
Want het bleef niet bij De Telegraaf.
Dagblad De Stem had er zwaar geschut bijgehaald: de adjunct directeur van de landelijke inspectiedienst van de dierenbescherming himself.
Wat die te vertellen had?
- 'Er moet een betere bescherming komen voor postduiven of anders zal de overheid ingrijpen.' Is hij ook zo bezorgd over kreperende torenduiven of de hulpbehoevende medemens?
- 'Wekelijks keert tien procent van de duiven niet terug van de wedvluchten.'
- 'Duiven worden veel te jong veel te ver gespeeld.'
Wat een geleuter. Nooit las ik over duiven die wreedaardig aan hun eind kwamen door (beschermde!) roofvogels die soms nog worden uitgezet ook.
Toch heb ik daar meer angst van dan van vluchten !
Eens kreeg ik ook van die persratten op bezoek.
Ze wilden een artikel schrijven over duivensport.
Het verschil tussen onze gesprekken en wat ze er van gemaakt hadden was zo groot dat ik ze nooit nog over de vloer wil.

CHARLATAN
Zo was er zo'n groen uitgeslagen jongen' van een of andere milieugroep.
Niets dan goeds, of beter BIJNA niets dan goeds over de dierenbescherming, milieugroepen, 'groenen' maar er ZIJN er bij.
Hij wilde weten hoeveel duiven de gemiddelde liefhebber had en hoeveel mest die produceerden. In verband met het mestbeleid.
Mijn wedervraag was of hij wist hoeveel wilde duiven er zijn.
Hij leek me zo'n man die er tegen is dat een dijk verzwaard wordt omdat die een oversteekplaats is voor een zeldzaam soort padden, omdat er een uniek soort mos op groeit of een knotwilg. In hun nooit aflatende strijd werken te ontlopen is 'milieu' voor hen een effectief wapen.
Sensatie daar draait het in de hedendaagse berichtgeving om. Dat zagen we bij de wateroverlast enkele jaren terug. Er werd televisiespektakel van gemaakt waarbij de natuur zorgde voor een boeiende regie met veel spanning, dramatiek en menselijk leed.
Om de beelden zo dramatisch mogelijk te maken werden reporters ter plekke gezonden. Gehuld in grote rubberpakken gaven ze de indruk zelf uit het water te zijn opgedoken om als kikkers het nieuws bij elkaar te kwaken. Het land moest gruwelen van genot. Dat ze vijf meter links of rechts hadden kunnen gaan staan waar het droog was zag de kijker niet. Het moest echt lijken.
Men kon live volgen of Limburg onder water zou lopen of niet. Het water klotste over de zandzakken:
'Doet hij het of doet hij het niet?' De televisie leeft van rampen want die staan borg voor de nieuwe God van deze tijd:
Kijkcijfers. En kijkcijfers houden de tarieven voor adverteerders hoog.
De door de watersnood getroffenen hadden de t.v.rechten van hun wateroverlast moeten verkopen dacht ik toen. Of zo'n camera die hun intens lijden kwam vastleggen aan diggelen slaan.

VERKEERD
Wat onze sport betreft moet dus worden vastgesteld dat we zelf ook niet bepaald aan de weg timmeren.
Sommigen menen de sport aantrekkelijker te kunnen maken door meer vluchten.
Maar dat zal werken als een boemerang.
Geen enkel produkt maak je aantrekkelijk door overdaad.
We kijken allemaal als Nederland tegen België voetbalt.
Zouden we dat ook doen als dat wekelijks gebeurde?
Een overladen vluchtprogramma zal van een hobby een full-time job maken waarin mensen met een baan het niet meer kunnen bijbenen.
Duivensport moet beginnen bij de basis. Daar moet het goed zitten.
Voetbal begint ook op straat. Dat kun je niet inpompen heeft men in Amerika pijnlijk ervaren. In Brazilië spelen kleine kinderen met de bal op de Copa Cabana en in de sloppenwijken van Rio.
Het leverde talentvolle spelers op, de pers stortte zich op voetbal en heel Brazilië werd voetbalgek. In duivensport zijn het niet de Nationale of provinciale besturen maar de lokale die de kar moeten trekken! Maar dan wel goed.

Als je duivenhokken van 50 meter lang compleet met kweekvoliëres al te zeer in beeld brengt ga je het aloude dogma 'geld regeert de wereld' ook in duivensport promoten.

En dat kan niet anders dan demotiverend werken op de gewone man.
Die vraagt zich af wat voor zin het heeft een sport te beoefenen om iets te bereiken wat onbereikbaar is.

CLUB
Het belang van 'sfeer aan de basis' kan amper overschat worden.
Zo is er dat bestuur dat soms snacks in huis haalt bij het afslaan van de klokken Zo maar een gebaar. Kost weinig maar het doet iets.
Zoals ook het clublokaal iets doet.
Het mag toch niet zijn dat de zoon, de buurman, vrienden of nieuwsgierigen zich in een duivenlokaal ongemakkelijk voelen omdat er vooral geruzied en geroddeld wordt?
Het clublokaal is de kweekvijver voor nieuwe leden.
Aan bloeiende clubs moeten we ons spiegelen.
Ik zie ook te weinig clubbladen of periodieken.
Buiten de duivensport heeft men dat beter begrepen.
Of het nu hondenclubs zijn, carnavalsverenigingen, computerclubs of studentenclubs men heeft een periodiek.
Om mensen er bij te houden.
Hebt U goede clubbestuurders? Wees blij. Koester ze, sluit ze in Uw hart!
Dat het niet goed gaat met duivensport (klinkt anders dan kreten als 'wat er allemaal mis gaat') is schuld van ons allemaal.
We 'zijn niet gevolgd'.
Een hele generatie heeft te lang stilgezeten. Die heeft niet gezien of niet willen zien dat er nog zaken zijn als gezin, vakantie, theater enzovoorts die niet kunnen, niet mogen en nooit zullen wijken voor een sport als de onze.

VERWERPELIJK
We zijn nu in een situatie beland dat nieuwe leden werven geen prioritiet heeft maar bestaande leden behouden.
En daar loopt dus veel mis.
- Het mag toch niet zijn dat liefhebbers afhaken vanwege ruzies.
- Het mag toch niet zijn dat mensen stoppen omdat ze steeds weer beschimpt, bespot en uitgelachen worden na een mindere vlucht?
- Het is toch normaal dat liefhebbers ontmoedigd worden als ze horen dat iemand 2.000 Euro vraagt voor een pieper van vier weken oud?
- Het mag toch niet zijn dat mensen afhaken omdat ze de nijd, de roddel en afgunst niet meer aan kunnen?
- En... het mag toch niet zijn dat mensen zich schamen voor hun hobby vanwege berichten in de dagbladpers die bij vrienden en buren de wenkbrauwen doen fronsen.
We moeten op elk lid zuinig zijn, elk lid met respect behandelen.
Want zeg nu zelf:

Hoe kun je van buitenstaanders respect verwachten als we geen respect hebben voor elkaar?