Leerzaam bezoek
Soms krijg ik buitenlanders op bezoek, Amerikanen met name.
Van die blije vogels, losjes gekleed, etend met handen en voeten en zich verbazend over het feit dat je 's morgens niet op elke hoek van de straat kunt ontbijten.
En soms komen er Chinezen en Japanners.
Van die kleine mannetjes met twee oogjes, twee oortjes, een neus, een mond, twee handen, twee voeten en een camera.
Ook Duitsers. Die akelig precieze wezens soms met geitenwollen sokken en in alles zo perfect en correct. Die geen auto's wassen als dat verboden is. Die als ze een biefstuk bakken met 23,5 calorieën je kunnen garanderen dat er geen 23 en ook geen 24 inzitten maar 23,5.
Die in feite maar een ding verkeerd doen: scheuren op de autoweg. Anders moet je je met een snelheid van 140 kilometer per uur maar eens op de Duitse autobaan wagen.
Je belemmert het verkeer zodanig dat je met je leven speelt.
Links en rechts vliegen de BMW's en Mercedessen je luid claxonnerend om de oren. Niet zelden wijzen ze naar het eigen voorhoofd om te zeggen dat jij een tik hebt.
ITALIAAN
Dit keer gold het bezoek een Italiaan en zijn vrouw.
Of ik ze wilde vergezellen naar wat hokken in België. Hij had ontdekt dat geen hond hier Italiaans kent dus moest de conversatie in het Engels gebeuren, dat kende hij een beetje en ik ook had hij gehoord.
Ik stemde toe maar weet nog amper waarom.
Misschien vanwege de taal.
Die vind ik fascinerend en van een indrukwekkende schoonheid.
Dat is geen praten maar componeren en zingen tegelijk.
Niet in zinnen maar in symfonieën.
Stel een Italiaan een simpele vraag en hij presteert het om je een uur aan een stuk met onnavolgbare solo’s te antwoorden waarna jij tot de ontdekking komt dat je nog niets weet. Daarom heb ik nooit Italiaanse willen leren.
Je prikt ook niet door een zeepbel om te zien wat er in zit. En je doodt geen kanarie en snijdt die open om te ontdekken waarom die zo mooi zingt.
Zonder de taal te beheersen kan ik trouwens de illusie overeind houden dat Italianen mij alleen maar goeds toewensen.
Of misschien ging ik mee om zijn vrouw. Ze was blond, bloedstollend mooi en... nu moet ik op mijn woorden passen, welgeschapen. Het werd een interessante dag.
DIERENARTS
Zo was er het onvermijdelijke bezoek aan een dierenarts en een goede. De man was zakjes aan het vullen met duister poeder.
En als iets mij interesseert zijn het goede dierenartsen die zakjes vullen met duister poeder.
'Wat doet U in die zakjes?' vroeg ik.
De dierenarts:
'Jarenlang hebben enkele klanten problemen. Ik geef ze een kuur tegen trichomonen mee en na enkele weken hangen ze aan de telefoon. Weer trichomonen.
Eerst dacht ik: er zijn twee mogelijkheden:
- Of ik ben een dierenarts van niks.
- Of dat geelpoeder is niets waard.
Nu vind ik mezelf niet de slechtste witte jas van België en dat geelpoeder is van een bekend merk en goed.
Probleem is echter dat het in het drinkwater moet en duiven in de winter nauwelijks drinken en dus te weinig van het goedje binnenkrijgen.
Ik heb er lang over gedaan om de juiste maat te vinden maar nu heb ik die. Want weet je, als je in de winter medicijnen toedient is dat bijna zinloos als je dat doet via het drinkwater.’ Omdat de duiven dus amper drinken.
Ons volgende adres was Geerts. William Geerts.
GEERTS
Die speelde destijds in Union de tegenstand de kleren van het lijf. Aanvankelijk met duiven van de volslagen onbekende Fonske Jacobs, later met gekruiste. Geerts beheerste het weduwschap tot in de finesses werd beweerd.
En Geerts is Geerts gebleven. Een kampioen dus.
Ging later met duivinnen spelen en die maakten hem kampioen van België. Met het 'systeem De Mey' zoals dat is gaan heten.
'Spel met duivinnen op weduwschap biedt enorme mogelijkheden' aldus William. 'Wel moet je onderling paren voorkomen want dan is het over.'
Ik luisterde gespannen want 'onderling paren van duivinnen' is een probleem bij velen.
Hoe de kampioen uit Schilde dat ondervangen had?
Met een soort trampoline. Duiven gaan daar aanvankelijk niet op zitten en als ze dat doen legt hij daar wat tennisballen op die opveren telkens als een duif op de trampoline landt zodat hij weer enkele weken vooruit kan.
Dat wil zeggen dat weer enkele weken met duivinnen kan worden gespeeld die geen paarneigingen hebben.
'KENNER'
We brachten ook een bezoekje aan Z uit Riel. Ik weet zeker dat Wal anoniem wil blijven vandaar alleen de Z.
'Ha, daar is de kenner' verwelkomde hij me.
Ik kromp ineen, kreeg hoofdpijn en begon te zweten.
Wal ken ik al lang, nooit problemen gehad en ik vroeg me af wat ik verkeerd gedaan had.
Want het woord ‘kenner’ wil ik dus niet horen.
Als er iemand op deze aardkloot rondloopt die niets van duiven kent ben ik het.
Ik heb talloze duiven gekocht die geen pijp tabak waard waren.
En ik heb duiven weggedaan die ik op mijn knieën terug zou willen halen.
Maar ik troost me met de gedachte dat niemand het kent.
Als er zo’n kenners was, reken maar dat ik die man allang in huis gehaald. Wat hij zou vragen om mijn duiven te selecteren was niet belangrijk.
Want wat zou ik geld uitsparen, minder omkijken naar de duiven hebben, als iemand van de 70 duiven die ik heb er de 20 beste uit kon halen. Maar terug naar W.
TOPPER
'Ken je die nog?' vroeg hij me wijzend naar een duif.
Ik wist niet wat hij bedoelde.
'Dat is mijn beste kweker' zei hij, 'en dat heb jij voorspeld in zijn geboortejaar zonder dat je de duif ook maar gezien had'. Mijn frank viel niet.
Toen deed hij zijn verhaal.
'Een aantal jaren terug spraken we over een duif van me die een eerste prijs gewonnen had. Ik hoor je nog vragen wat voor weer het was.
‘Wind van achter’ verontschuldigde ik me.
‘Houdt hem maar door. Dat wordt hem’ zei jij toen. Ik nam je eerlijk gezegd niet serieus maar het werd een goede!
Ik stak een sigaret op, dat leer ik niet af, en inhaleerde tot mijn tenen krulden van het genot van de nicotine.
Wie is er immers niet gevoelig voor complimenten?
Het deed me denken aan 1994. Mijn '06' won de eerste keer dat hij in de mand zat de eerste prijs met wind mee.
'Dat wordt hem' zei ik tegen sportgenoten.
Omdat die een eerste prijs won van een frutvluchtje van amper 70 kilometer? Ze hadden het niet meer.
De '06' zou nog de 2e 'Nationaal' winnen van de Olympiade ringenrace in Nederland, van Orleans enkel geklopt worden door hokgenoten en een duif schenken die bij Vandenabeele een 4e en een 5e prijs Nationaal(!) Bourges won tegen enorm veel duiven.
PAS OP
Het is een misverstand te veronderstellen dat vluchten met wind mee geluksvluchten zijn. Juist dan moeten duiven bewijzen zich te kunnen oriënteren.
Ik heb ondervonden dat wanneer een goede minder vorm heeft hij nog wel prijs kan winnen met kopwind maar met wind van achter meestal faalt. Geleerd van Christiaens.
Ik had geleerd van het uitstapje met die Italianen en dat hadden zij ook. Daarom werd het afscheid gevierd met een etentje. 'La bella....' (wat wil zeggen 'de mooie boezem') noemde de ober de vrouw van de Italiaan.
En nog nooit een ober gezien die zo dikwijls diep voorover buigend kwam vragen hoe het eten smaakte.