Bij de start

Bij de start

 

Het is weer zover. Met opnieuw enkele duizenden liefhebbers minder en enkele full profs rijker staat het nieuwe seizoen voor de deur.

Wat het worden zal?

We zullen het gauw weten.

Want mijn ervaring is dat je je al na enkele weken kunt wagen aan een voorspelling.

Zijn de prestaties ver beneden de norm? Dan maken we ons zelf wijs dat het nog maar een begin is, “weinig te betekenen dus”.

Maar de realiteit is anders. Bijna zeker volgt een minder seizoen.

 

Wat je nodig hebt om vluchten te winnen is goede duiven, geluk (bijvoorbeeld met binnen komen) vorm op de bewuste dag en een gunstige ligging. Dat wil zeggen dat je die dag de “klad mee moet hebben” en ook de wind.

Of er dan geen liefhebbers zijn die altijd slecht liggen? Als je sommigen wilt geloven wel, maar die klagers zijn meestal mensen met slechte duiven.

Wie vaker “goed liggen” zijn de mensen met kwaliteit onder de pannen.

Duiven die uit de lijn (blijven) komen en veel overvliegende duiven (meestal gaat dat samen) betekent veelal die dag “goed liggen”.

Het is niet alleen de wind die bepaalt of je goed of minder goed “ligt”.

Ook kwaliteit heeft invloed op de trek van de duiven, terwijl de massa mede bepalend is voor de snelheid .

Een groep van pakweg 30 duiven zal immers sneller vliegen dan een groepje van pakweg 3 duiven.

Gevolg is dus dat, wanneer je als kleine liefhebber vlak bij enkele grote imanders met goede duiven woont, je daarvan gaat profiteren.

De factor geluk, die we eerder aanhaalden, speelt over een heel seizoen amper een rol. Ook de ligging is over een heel seizoen van minder belang dan op een enkele vlucht. Op EEN vlucht kan het gebeuren dat je extreem goed ligt (of slecht), over een heel jaar is kwaliteit en vooral vorm doorslaggevend.

De betere liefhebbers weten dat goede duiven alleen niet volstaat en doen er alles aan die in optimale conditie te brengen.

De wijze waarop is verschillend.

Sommigen beweren beter te zijn gaan spelen naarmate ze minder medicijnen gaven,

(de minderheid?), voor anderen is intensieve medische begeleiding even vanzelfsprekend (geworden) als voeren.

 

De laatste jaren hoor je steeds meer over duiven “zuiver zetten” voor het seizoen.

Wat bedoeld wordt is voor het spel begint een grondige kuur geven tegen geel, of “tegen de koppen” of beide.

“Geel” is overigens een verhaal apart. Want lijkt duiven gezond houden steeds moeilijker met telkens nieuwe kwalen, met geel lijkt het tegendeel waar.

 

Er was een tijd dat ik geen jong groot kreeg als niet werd gekuurd tijdens het broeden. Ook dierenartsen lieten alarmerende geluiden horen. Ze hadden het over resistentie die niet meer beheersbaar zou zijn.

Sommigen schreven een dubbele dosis van het medicijn voor en dat zou ooit wel eens het vierdubbele kunnen worden, vreesden ze.

Maar het omgekeerde gebeurde. Mijn eerste confrontatie met die ommekeer is nu een jaar of zeven geleden.

Dierenarts Marien zei me zijn kwekers al jaren niet meer gekuurd te hebben. Ongelovig keek ik hem aan. Omdat hij er de man niet naar is mensen op het verkeerde been te zetten bracht hij me aan het twijfelen.

Nu, anno 2016, weet ik dat hij de waarheid sprak. Ook ik heb al jaren niet meer tegen geel gekuurd. Van andere goede spelers hoor en lees je hetzelfde.

Dus of “zuiver zetten” wat betreft geel bij gezonde duiven nut heeft?

Hmm. Weet niet. Heb mijn twijfels.

 

En de koppen dan? Doe je er goed aan voor het seizoen een week te kuren met bijvoorbeeld Soludox?

Sommige goede spelers doen dat, veel andere, al even goede spelers, doen dat niet.

Wat, logischerwijs, de beste methode lijkt?

Elke medicatie mijden als de duiven gezond zijn.

Zitten ze niet strak, steken de pluimpjes bij de oren, liggen die niet strak om de nek?

Dan lijkt inderdaad “zuiver zetten” voor je gaat spelen niet verkeerd.

Duiven die niet perfect in orde zijn duw je in een nog dieper dal als je die in het voorjaar bij koud weer in de mand stopt.

Met oude hoef je voor het seizoen niet veel te rijden. Zijn ze in orde dan volstaat een keer of vier en ver hoeft dat niet te zijn.

Zijn ze niet in orde dan is elke kilometer er een te veel.

Jaarlingen die als jonge duif weinig mand zagen kunnen niet anders dan baat hebben bij meerdere keren lappen.

Overigens lijkt dat minder zinvol als je telkens de hele bups tegelijk los laat. Zeker met jonge duiven.

Heb je, ik noem maar wat, bijvoorbeeld 60 jongen dan lap je die best in minstens vier groepen. Je moet op de losplaats wel het geduld op kunnen brengen om enkele minuten te wachten. Een of twee is te weinig, ze zullen “bij elkaar slaan” en samen aankomen.

En een voor een vrij laten, zoals sommigen doen?

Los van het engelengeduld dat je daarvoor moet hebben ben ik daar niet voor.

Niet de hele bende samen loslaten heeft ook als voordeel dat ze minder snel in draden verzeild raken. En dat geldt opnieuw in hogere mate voor jonge duiven.

 

Nu duivensport zo geëvalueerd is en voor menigeen topsport is geworden, wordt het voor de hobbyist steeds moeilijker zich te onderscheiden.

Sommige topspelers zetten zich zozeer in, zijn zo intensief met duiven bezig, dat “de gewone” man, vooral die met een baan, keuzes moet maken.

Je kan die “Strebers” hun inzet niet verwijten, een commerciële aanpak evenmin.

 

Tenzij je dus keuzes maakt. Een man als Herbots, die zelf met veel duiven speelt en enkele verzorgers heeft, hamert daar ook steeds op.

In België zou die keuze kunnen zijn vitesse of jongen omdat men dan nog vele maanden spelplezier kan hebben.

Voor Nederlanders ligt dat anders, specialisatie kan men met hun vliegprogramma”s vergeten.  

Trouwens spelplezier, of spelvreugde zo U wilt?

MSN laten bij Barca zien wat je daarmee kan bereiken.

Het is de taak van NPO, KBDB, bestuurders en ons allemaal duivensport voor iedereen zo genietbaar mogelijk te maken. De man die weigert de jongen van de oudere buurman mee te nemen als hij gaat lappen “omdat hij anders misschien slaag van hem zou krijgen” heeft daar niets van begrepen.